Feitizo luar

Chega novembro e, con el, a “lúa chea de castor”, segundo a tradición das nacións indíxenas de América do Norte. Súper lúa. Noutros lugares é lúa do cazador ou do xeo. Un nome curioso para un fenómeno celeste. Metáfora da época en que os castores apuran os seus traballos na represa antes de que o inverno conxele todo. Velaí, animais sensatos, os castores; traballan con obxectivo, acumulan provisións, aseguran a estrutura. Teñen control sobre o caos da natureza inminente.

Certamente, os humanos, tamén temos unha “lúa de castor” simbólica e peculiar, pero parece que o seu efecto é o inverso. En lugar de reparar as represas sociais, de reforzar a presa contra a riada de crises que nos ameaza, os nosos gobernantes globais dedícanse a corroer as vigas mestras con entusiasmo de roedor hiperactivo. Ou quizais, simplemente, están distraídos mirando para o ceo.

Non hai máis que ver o panorama. O mundo non está a atravesar unha evidente crise; está, directamente, aluado. A culpa é do astro, sen dúbida. Na socioloxía clásica buscaríase explicacións na loita de clases, no colapso da modernidade póstuma ou na economía de casino que rexe o destino de millóns de persoas. Porén, a cousa ten explicación simple: dirixentes baixo feitizo luar.

É a única explicación razoable. Vemos estadistas que actúan non como estrategos, senón como adolescentes erráticos en plena crise hormonal, só que con botóns nucleares e o control dos algoritmos. Asistimos a cumes climáticos onde se asina o futuro do planeta coa mesma gravidade coa que se pide a segunda rolda no bar da esquina, confiando en que a tecnoloxía, esa outra deusa artificial, nos salve da nosa propia estupidez. O discurso público global non é un debate; é un concurso de ouveos á lúa, unha competición por ver quen berra máis forte mentres a marea sobe.

E por se a nosa familiar Lúa non fose abondo para xustificar esta deriva, agora contásenos que, durante uns dous meses, a Terra terá cunha “segunda lúa”. Un pequeno satélite temporal, un anaco de algo, que se une á festa gravitacional. Isto é o que faltaba. Unha lúa en prácticas. Unha influencia extra, aínda que sexa diminuta, para desequilibrar o pouco siso que quedaba no hemisferio norte. Símbolo perfecto da política actual: andamos tan fascinados por ese visitante espacial insignificante, por ese espectáculo cósmico da vida real, que ignoramos o planeta que arde baixo os nosos pés.

Nesta beira atlántica, sempre se estivo pendente da lúa: move mareas, partos, inspira poetas e esperta lobishomes. Para a xente galega representaba algo máis ca un astro: marcaba colleitas, alumaba meigas e abría portas ao descoñecido

Nesta beira atlántica, sempre se estivo pendente da lúa: move mareas, partos, inspira poetas e esperta lobishomes. Para a xente galega representaba algo máis ca un astro: marcaba colleitas, alumaba meigas e abría portas ao descoñecido. Abofé que nunca foi adoración, senón prudencia.

Cómpre recuperar ese rumbo e deixar de seguir astros e camiños sen saída. De non haber remedio, que haxa sentidiño. O asunto non é o feitizo luar, senón a entrega cega ao seu encanto hipnótico.